Γράφει ο Δημοσθένης Παπακωνσταντίνου 

Πριν από πολλά χρόνια, μια στρατιωτική περιπολία  εγκλωβίστηκε σε μια απροσδόκητη έντονη χιονοθύελλα στις Ελβετικές Άλπεις. Οι στρατιώτες αποπροσανατολίστηκαν και τους κυρίευσε έντονο αίσθημα φόβου. Ένας από αυτούς βρήκε ένα χάρτη σε μία από τις τσέπες του. Τον μελέτησαν, αυτοσχεδίασαν και εγκατέστησαν ένα καταφύγιο, χαρτογράφησαν τη διαδρομή τους και  περίμεναν να περάσει η καταιγίδα. Όταν ο καιρός καλυτέρευσε τρεις μέρες αργότερα, επέστρεψαν στη βάση τους.

Ο διοικητής τους με ανακούφιση έμαθε ότι οι άντρες του επέζησαν από τη δοκιμασία. Την επόμενη τους ρώτησε πως το κατόρθωσαν. Του είπαν ότι ένας από αυτούς  είχε ένα χάρτη.  Ο διοικητής τον μελέτησε προσεκτικά και εξεπλάγη όταν διαπίστωσε  ότι ήταν ένας χάρτης των Πυρηναίων στα σύνορα Ισπανίας – Γαλλίας και όχι των Άλπεων.

Ανεξάρτητα από το κατά πόσο η ιστορία είναι ακριβής, το ερώτημα που εγείρεται είναι πώς θα μπορούσε ο λανθασμένος χάρτης να τους σώσει. Η περίπτωση έχει μελετηθεί από πολλούς. Υπάρχουν τρεις εξηγήσεις και είναι τόσο σχετικές για τους διαπραγματευτές όσο και για όσους έχουν  απολέσει τον εν γένει προσανατολισμό τους.

1^ον Ο χάρτης αναζωπύρωσε την αυτοπεποίθηση των στρατιωτών. Τους απελευθέρωσε από την καθήλωση της αναποφασιστικότητας και τους ώθησε να αναλάβουν δράση. Οι άντρες δεν περιπλανήθηκαν άσκοπα. Προστατεύθηκαν από την καταιγίδα και ανέμεναν τη βελτιστοποίηση των συνθηκών για να κινηθούν.

2^ον Ο χάρτης αποτέλεσε κινητήριο μοχλό δράσης γι’ αυτούς. Η σωστή κατεύθυνση αποδείχθηκε λιγότερο σημαντική από τη λήψη της απόφασης για δράση. (Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα σωστό. Εάν έχουμε χαθεί και μείνουμε στη θέση μας άλλοι ίσως έλθουν να μας βοηθήσουν). Όμως στη διαπραγμάτευση πρέπει να βασιστούμε στη δική μας  θέληση και πρωτοβουλία για να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Η δράση είναι πάντα καλύτερη από την παθητική στάση. Στη διαπραγμάτευση πρέπει πάντα να δράτε.

3^ον Το πιο σημαντικό είναι ότι ο χάρτης τους έδωσε ένα πρότυπο με το οποίο θα μπορούσαν να κινηθούν. Μόλις κινήθηκαν τμήματα του χάρτη ενδέχεται να έμοιαζαν με αυτά που αντιμετώπιζαν. Σε τελική ανάλυση τα βουνά έχουν κοινά χαρακτηριστικά. Κορυφές, ρυάκια, πλαγιές. Όταν ο χάρτης δεν ανταποκρινόταν στη γεωγραφική ανατομία του περιβάλλοντος που συναντούσαν έπρεπε να επανεξετάσουν τη θέση τους και να αναζητήσουν άλλο μέρος του χάρτη που φαινόταν πιο συμβατό. Αυτός ο επαναπροσανατολισμός απαιτούσε την επισταμένη προσοχή στο περιβάλλον τους. Η επιβίωσή τους τελούσε σε άμεση εξάρτηση από την αναθεώρηση παλαιοτέρων υποθέσεων τους και από την αποδοχή της νέας πραγματικότητας που καλούνταν να αντιμετωπίσουν.

Ο χάρτης τους ήταν λανθασμένος αλλά όχι και τόσο λανθασμένος. Ένας χάρτης μιας ερήμου δεν θα ήταν χρήσιμος.  Ο χάρτης τους  αντιστοιχούσε περίπου στην πραγματικότητα αλλιώς δεν θα είχαν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Έπρεπε επίσης να είναι και στη σωστή κλίμακα.  Ένας λεπτομερής χάρτης ίσως να μην απέφερε και το επιθυμητό αποτέλεσμα.  Περιχαρακωμένοι από τοπογραφικές  λεπτομέρειες, θα αναλίσκονταν κάνοντας κύκλους αδυνατώντας να εστιάσουν στη σωστή  κατεύθυνση.

Συμπέρασμα:

Αποφασιστικότητα – Εγρήγορση – Προσαρμοστικότητα: είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας.

• Αποφασιστικότητα χωρίς αλαζονεία
• Εγρήγορση χωρίς εφησυχασμούς
• Προσαρμοστικότητα χωρίς επιπολαιότητες όταν η διακύβευση ελλοχεύει σοβαρούς κινδύνους είτε διαπραγματεύεστε συμφωνίες, είτε βρεθείτε …..  σε άγνωστα βουνά.

*Η ιστορία αποδίδεται στον Ούγγρο Νομπελίστα βιοχημικό Albert Szent-Gyorgi. Χρονολογικά φέρεται να τοποθετείται στη δεκαετία του 1930. Συχνά αναφέρεται σε σοβαρές έρευνες, πανεπιστημιακές διατριβές και  διοικητική εκπαίδευση. Θεωρείται από πολλούς αληθινή.